RJÓÐA

(rýð; rauð, ruðum; roðinn), v. to redden (r. egg, sverð, vápn); r. í blóði, to smear with blood; of the sun (um morgunin, sem sól rýðr fjöll).

* * *

pres. rýð; pret. rauð, rautt, and rauttú (mod. rauðst), rautt, pl. ruðu; subj. ryði; part, roðinn: [A. S. reódan]:—to redden, besmear with blood; er þú á Fáfni rautt þinn inn frána mæki, Fm. 1; r. rauðum dreyra, Vsp. 33; r. egg, sverð, vápn, rönd, to redden the weapon; as also r. tönn, kló, fót, nef, to redden the tooth, claw, beak of a beast of prey, a standing phrase in the old war-songs, Lex. Poët.; rjóða baug í róðu nauts er hann blótaði, Landn. (Hb.) 258; rjóða stalla í blóði, Ó. H. 102; skaltú rjóða blóð (blóði?) graðungsins á hólinn útan, Korm. 216; vér skulum r. oss í goða-blóði at fornum sið, Ljósv. 4; þær ruðu sik í blóði hans, Blas. 45; skal þær fé bæta en eigi flein rjóða, Grág. ii. 169; af þeir þurfu at r. til fjár þess odd eða eggjar, Gþl. 119; rjóða kiðr e-s, to redden his cheeks, slay him, Ísl. ii. (in a verse); hefi ek nú nokkut roðit tönn á þeim, er ek tók höndum Hákon jarl, Ó. H. 32; r. hönd á e-m, id., Karl. 424.

2. of the sun; um morguninn sem sól rýðr fjöll, in the morning when the sun reddened the fells (sól-roð), Fms. xi. 438; í þann tíma er sólin tekr fyrst at rjóða, Karl. 254; árla sunnudags morguninn er sól rauð, Bs. ii. 47.